Voor me ligt hij, de rode piste met het nummer 21. De sneeuw is nog wel wit, maar niet geweldig van kwaliteit en het loopt tegen 3 uur in de middag. Ik voel me nog erg goed en durf deze mooie maar stijle piste nog wel aan. Ik zet de stokken in de grond en begin aan de afdaling.
Even daarvoor heb ik de rest van de meeskiënde familieleden gezegd dat ik deze rode piste ging doen. Zij kozen voor de blauwe 20A. Een mooie piste, niet te moeilijk, dat weet ik. Een piste waarop ik al carvend een keertje flink gas heb gegeven. Een heerlijk gevoel dat ik dit jaar het skiën zo in de macht heb.
Ik kijk voor me door mijn skibril; de rode 21 ligt voor me. Zin om onderweg te stoppen heb ik niet, ik wil deze piste nog even lekker in mijn benen voelen. Vlot ga ik verder tot het tussenstation van de Valisera-cabinelift. De blauwe 20A komt hier ook uit en daarom wacht ik hier op de rest.
Behalve van mijn moeder heb ik van mijn meeskiënde familie dit jaar nog geen filmpjes gemaakt, dus pak ik mijn fotocamera. Het duurt even en dan begin ik te twijfelen, zijn ze misschien toch eerder beneden gekomen dan ik en alvast doorgeki’t? Maar nee, ik ben de rode piste zo snel afgekomen, dat kan bijna niet.
Dan doemt de rest ook al op en begin ik te filmen. “Dit was de laatste keer deze piste”, wordt er gezegd en ook bij mij komt het besef dat de laatste kilometers op ski’s van dit jaar aanstaande zijn. Jammer, want ik voel me nog goed en had zo nog een week (of meer) door kunnen gaan. Heerlijk al die dagen lekker buiten en lekker in beweging! Ik heb er nieuwe energie van gekregen.
Maar het is voorbij. Een nieuwe uitdaging voor de boeg; de trainingen met de wielrenners van The Sportsclub. Heel anders, maar toch ook lekker buiten en lekker in beweging. Daar heb ik ook wel weer zin in! 🙂