Een lange autorit achter me en ik zet de bagage van afgelopen weekend in mijn schuur. De fietsendrager als laatste. Ik kijk naar het rek aan de muur waaraan alleen mijn ATB hangt en ineens wordt het me toch te veel en ben ik verdrietig, boos en gefrustreerd. Mijn racefiets hoort erbij te hangen, maar hij hangt er niet.
Gister, na de finish van een geweldige toerversie (150 km) van de Amstel Gold Race zetten we met de ploeg de fietsen in de daarvoor bestemde hekwerken op het finishterrein. Binnen de hekken. We gaan voor een toiletbezoek, een groepsfoto en een biertje. Wanneer we terugkomen bij de fietsen zie ik het direct; mijn racefiets is weg. Ik vloek hard. En ik vloek veel. Totaal ongepast met Pasen, maar het kan me allemaal even helemaal niets schelen. G*********e! Wat is dit k*t. Maar het helpt niet, mijn fiets komt er niet mee terug, dat besef ik heel snel.
Mijn wielervrienden zijn ontdaan, gaan direct zoeken, maar ook zij vinden niets. Mijn racefiets, de zo geliefde Kuota Kharma van 2012 is echt weg. Mijn hersenen schakelen; “Dit is gebeurd, hier kan ik niks meer aan doen. Nu moet ik verder.” En ik loop naar de beveiliging en krijg de coördinator te spreken. Terwijl de rest van de groep verder zoekt, leg ik aan deze jongen mijn situatie uit. Hij geeft dit door aan zijn collega’s, die gaan uitkijken naar iemand die met met mijn fiets wegloopt. Helaas zonder succes.
Overleggen met de teamgenoten wat we doen. De rest gaat naar het hotel en ik wordt door twee teamgenoten opgepikt zodat ook ik naar het hotel kan. Het team fietst weg en ik raak aan de praat met twee andere beveiligingsmannen; het helpt de zinnen verzetten. Ik wil mijn weekend niet laten verzieken en wil het voor de teamgenoten ook niet verstieren door de diefstal. We hebben nog een avond en dag te gaan en de sfeer moet wel goed blijven. Het werkt; we hadden het gisteravond en vandaag nog gezellig.
Maar vanavond is het stil, is de afleiding weg. Ik ben bekaf van het weekend en van de emoties van eerder vanavond, maar moet toch aangifte doen via de website van de politie. De verzekeringspapieren erbij van de inboedelverzekering en van mijn NTFU-verzekering. Helaas, niet verzekerd via beide verzekeringen… Een nieuwe fiets kopen wordt lastiger; ik krijg dus niks en mijn laatste spaargeld zit in de auto die ik eerder dit jaar kocht.
Maar fietsen wil en moet ik; aanstaande zaterdag de Princenhoftocht (100 km)! Dit vraagt wat creatief denkwerk. Aanstaande dinsdag maar even naar mijn fietsenhandelaar en hem vragen of ik misschien tijdelijk een fiets kan krijgen…. totdat ik een mooie vergelijkbare bolide heb kunnen kopen als de Kuota. Want minder wil ik echt niet meer…
—
ps. Ik wil mijn teamgenoten, hun aanhang en alle retweeters en delers op Twitter en Facebook heel hartelijk bedanken voor hun steun en hulp gister en vandaag! Jullie zijn geweldig 🙂