Alleen op pad. Er zijn wielrenners die dat graag doen. Ja, ik ook. Het is met de ploeg leuk hoor; het gezelschap, de hoge snelheid, de verhalen, de luwte die je kunt hebben.
Maar ik hou ook van het alleen fietsen. Je bent alleen met je gedachten. En die gedachten schieten overal heen. Terwijl ik om me heen kijk en geniet van de omgeving denk ik na over de trainingen, de Amstel Gold Race, de familie en het werk.
Wanneer je alleen bent kun je helemaal op eigen tempo rijden. Ik deed dat ook en was van plan om rustig aan te fietsen. Echt. Ik zou rustig aan, lekker op souplesse een rondje peddelen. Een tochtje om te herstellen van de afgelopen dagen. Rustig aan dus…
Mja.
Ik had een heel lang stuk heerlijk op souplesse gedraaid toen ik bij Aldeboarn zag dat de ATB-er – die ik even daarvoor (terwijl hij stil stond) voorbij was gefietst – achter me aan fietste en naar me keek. In het stuk naar Goëngahuizen bleef hij in mijn buurt. Ik keek niet te vaak, maar zorgde er nu wel voor dat het tempo hoog bleef. “Die gaat me niet inhalen!” schoot door mijn hoofd.
Het waait amper, maar ik voel dat ik een lichte zucht in de rug heb. Ik schakel twee keer bij. Twee blaadjes zwaarder, de cadans blijft ongeveer gelijk en dus gaat de snelheid omhoog. Mijn ketting en bladen achter kraken en piepen. “Ik MOET echt die ketting aanpakken, hier ga ik me aan ergeren!” schiet door me heen. En dan: “Volgens mij ben ik nu echt wel bij die ATB-er weg gereden”.
Maar omkijken durf ik niet meer. Mijn benen draaien niet meer op souplesse, ik druk nu op de pedalen. Het zuchtje wind dat ik bij Goëngahuizen nog in de rug voelde is helemaal weg, het voelt alsof ik weer wind tegen heb.
In Drachten aangekomen druk ik op “lap” op de Garmin. Een goede gemiddelde snelheid heb ik neergezet, nu kan ik uitfietsen. Maar ook dat doe ik niet echt. Op de Zuiderhogeweg begroet ik een Lieuwe Westra look-a-like terwijl ik met een redelijk hoge snelheid naar huis peddel. Thuis gekomen ben ik blij dat ik er ben… tijd om te herstellen van mijn hersteltochtje!