Een glas wijn op de tafel naast me en een film op tv die ik al heel vaak heb gezien. Maar bij gebrek aan beter en mijn behoefte aan humor; even lachen. En met Waiting to Exhale lukt het.
Buiten is het herfst geworden. Het verschil tussen september en oktober was wat mij betreft net te groot. Fietsten we in september het grootste deel van de maand nog in het kort; nu moet tijdens een rit in het weekend de lange warme kleding al weer aan en mag je hopen dat je genoeg lagen aan hebt gedaan.
Ik mis het. Het mooie weer buiten. Maar ook het volle bak op de pedalen van mijn racefiets trappen. In de avond kan het niet meer, omdat het te snel donker is. Het is ook geen vanzelfsprekendheid meer dat je in het weekend zomaar op de fiets kunt stappen. Want – zoals gezegd – het is herfst en het weer gedraagt zich er nu ook naar.
Het is gemakkelijk om het koppie te laten hangen, maar ik wil me niet laten afzakken in de herfstdip die op de loer ligt. Dat zit niet in mijn aard.
Met mezelf heb ik daarom de afspraak gemaakt dat ik tijdens de winter in ieder geval twee keer per week ga spinnen. Daarnaast ga ik in het weekend op de racefiets of mountainbike een rondje maken. Of op beide fietsen. In het weekend zo weinig mogelijk inplannen, zo veel mogelijk tijd voor mezelf. Op die manier bestrijd ik de herfstdip. En nu is het afwachten of het gaat werken. Dat kan ik pas over twee maanden met zekerheid zeggen… wanneer de de winter is begonnen.