Ik kijk op de klok van mijn telefoon die naast me op het nachtkastje ligt. Hij laat een verontrustend vroeg tijdstip zien; 1.45 uur. Verdikke, ik wil nu niet wakker zijn, ik moet goed slapen en rusten! De dag van de beklimming van de Stelvio nadert en ik wil in ieder geval niet doodop van een korte nacht slapen – of beter gezegd; geen slaap – op mijn fiets zitten.
Rustig blijven liggen, wellicht dat ik dan weer moe word en in slaap val. Het werkt niet, ik ben klaarwakker. Smak, smak. Ik heb een droge keel en ga wat drinken. Terug naar bed. Kwalijk 10 minuten later (gok ik) sta ik weer te drinken, ik heb een knaag in mijn maag; trek! Weer terugstrompelen naar mijn bed door de duistere kamer. Nu moet het toch lukken.
Het wil niet, ik kan de slaap niet vatten. Korte periode later sta ik weer naast mijn bed en moet ik naar de wc. Nog steeds knort mijn maag door een gebrek aan vaste vulling; drinken en drinken maar weer. Het felle licht in de badkamer doet zeer aan mijn ogen. De kamer is daarna nog een slag donkerder dan eerst, maar ik moet er doorheen en vind mijn bed terug,
Een nieuwe strategie; MP3-speler aan, dopjes in de oren en me op andere dingen focussen dan op de beklimming van die berg die eraan zit te komen. De tafels van 1 tot en met 10! Dat ga ik proberen. Ik begin voortvarend. Al snel kom ik aan bij de tafel van 7. Deze kost me al iets meer moeite; ik wordt vermoeider. Toch door, ik heb een doel en dat wil ik halen; de tafels van 8, 9 en 10 volgen.
Nog steeds ben ik te wakker. Ik besluit daarom de tafel van 11 te gaan doen en dit blijkt een goed besluit. 11X11=121. Ik heb ‘m gehaald ook. Daarna moet ik vlot in slaap zijn gevallen, om 7 uur vanochtend werd ik namelijk weer wakker.