Een enigszins valse start vanochtend, want waar begon de fietsroute? Navigator 1 erbij, Garmin bekijken, maar geen duidelijkheid. Navigator 2 erbij, Garmin bekijken, meer verwarring. Dus moest ik zelf maar weer ouderwets kaartlezen. Dit gaat overigens ook via een Garmin tegenwoordig, want die fietscomputers zijn geavanceerde machines.
Lang verhaal kort. Even kaartlezen bracht ons naar de route, met een ererondje door het dorp. Dat had niet gehoeven, maar de rest van de groep was er al dus ik fietste er ook maar naar toe. De tocht kon beginnen en startte met een pittig klimmetje, waarbij de percentages opliepen naar dik 9%. Kort maar krachtig.
Bovengekomen restte ons een mooie tocht door lavendellandschappen. Helaas nog niet (allemaal) in bloei, maar gelukkig gaven de overal weelderig bloeiende klaprozen het groene landschap kleur. Prachtige uitzichten trokken aan ons voorbij, met telkens in de ooghoeken het ultieme doel van onze reis; de Mont Ventoux.
Als een groot gevaarte doemt hij vanmiddag voor ons op. We zijn in Bedoin voor de verkenning van de klim en de top van de Ventoux is op een indrukwekkende hoogte boven ons zichtbaar. Oh my goodness, waar zijn we aan begonnen. Nog nooit heb ik met een klim het einddoel aan het begin van de tocht al voor me kunnen zien. We gaan met de auto’s omhoog. We klimmen en klimmen en klimmen…
Onderweg geven de bordjes aan de kant van de weg informatie over de lengte die je nog moet afleggen en de hellingspercentages. En wat voor percentages! Dit wordt zwaar morgen. Gelukkig wacht bovenop een schitterend uitzicht en een goed verzorgde picknick. Iets onder de top leggen we kleden neer en gaan we zitten. Een genot.
Na een kort bezoek aan Bedoin wacht ons bij het hotel weer een heerlijke maaltijd. Maar het is voelbaar; de spanning. De sfeer is anders dan de voorgaande twee avonden. Ik heb er zelf ook erg last van en kan ook de rest van de avond niet meer echt ontspannen zijn.
Ik maak me vooral druk om mijn benen; ze zijn best gevoelig, moe en lang niet optimaal. Heb ik de afgelopen weken dan toch nog te zwaar getraind? Ben ik over mijn top en ga ik er morgen last van krijgen? En hoe zit het met de temperatuur? Hoe gaat die me parten spelen? Kan ik mijn zorgen over de andere groepsleden laten varen en echt mijn ding gaan doen? Vragen waar ik alleen morgen een antwoord op krijg. Dan moet ik het doen. Nu eerst maar proberen te slapen. Die rotspanning ook altijd!