Heerlijk zo op de bank zitten, beentjes omhoog, laptopje op schoot en tv op een interessante documentaire over de giganten van de Ijstijd. Drankje naast me, wel zonder alcohol natuurlijk, en dan gewoon lekker relaxt zitten.
Eigenlijk zou ik nu al in bed moeten liggen om een fatsoenlijke nacht te maken. Morgenochtend om half 4 gaat de wekker namelijk al weer. Maar ik zit veel te lekker en vroeg slapen zit niet in mijn systeem; dat lukt me nooit.
Waarom zo vroeg? Morgen is het weer zo ver; de fietselfstedentocht. Hoewel ik de tocht dit jaar voor de zestiende (!) keer ga fietsen, is er toch altijd een gevoel van spanning in de dag ervoor. Niet voor de afstand, niet voor het weer en niet voor mijn benen. Ik weet dat ik de afstand aan kan, ik weet dat het weer niet slecht worden en ik ben gewoon goed in vorm.
De dag voor de fietselfstedentocht is wat een rare dag. Vanaf 2010 is het een dag tussen een clinictraining en de fietselfstedentocht. Om mijn benen de nodige rust te geven ga ik daarom niet meer fietsen; hoe graag ik dat vandaag ook wilde. Een eindje lopen dan maar; maar niet te ver, anders krijg ik last van mijn benen en dat kan niet. Het is verder een luie zondag; deels voor de tv (de Giro).
Eind van de middag de spullen voor morgen klaar zetten en bedenken wat ik wanneer ga doen. Dan is het er weer; een lichte spanning. Slaat nergens op, maar toch voel ik het. Dat zal ook wel blijven tot morgenochtend. Tot het moment dat ik op de fiets zit. Dan is het weer goed. Dan is de spanning weg. Ik wilde dat het al kwart over 5 was!