Het zonnetje schijnt! En de zon heeft al behoorlijk wat warmte, want hij brandt licht op mijn rug. Dit had ik al een poosje nodig en ik verwelkom de warmte van de stralen. Heerlijk.
Om 9 uur heb ik het besluit genomen en om 10 uur zaten we op de fiets voor weer een buitentraining. Eindelijk weer! De racefiets stond al bijna te verstoffen. Iedereen in de ploeg heeft zin in het tochtje, de positieve opmerkingen daarover zijn niet uit de lucht.
Na kwalijk een kilometer te hebben gereden voel ik het; mijn achterband loopt leeg. Ik fiets op kop, roep “lek!” en wijk uit naar de zijkant van het fietspad. Een kort moment sta ik verloren met de fiets in mijn hand, maar dan ga ik de band controleren. Een stukje glas priemt door de band; ik pluk het eruit.
En dan komt in no-time de hulp aangesneld in de vorm van Klaas H. Wiel uit de fiets. Leeg laten lopen, Binnenband eruit. Nieuwe binnenband er in (ondertussen ruim ik de oude binnenband op in mijn jaszakje). Beetje lucht in de binnenband. Dan de buitenband er weer om. Binnen een kwartier zitten we weer op de fiets. In mijn eentje had ik dat niet gered, dank Klaas!
En dan gaan we echt beginnen met het fietstochtje door het land van de Noardlike Fryske Wâlden. Als ik na bijna 3 uur (incl. lekke band) weer thuis ben heb ik nog net geen 75 kilometer op mijn teller staan. En lamme benen, hele lamme benen. Na een paar keer de trap op en neer te hebben gelopen is de kracht in mijn benen terug en kan ik alleen nog maar genieten. Wat was het weer tof vandaag; op naar maandag!