Ik hou van sport. Tenminste, veel sporten. En ja ik ben echt een vrouw, mannen! Dit jaar heb ik veel sport gezien op tv, maar dat is niet zo raar in een Olympisch jaar.
Het was toch ook een mooi jaar om naar sport te kijken? Onze sporters hebben het in de verschillende toernooien en competities goed gedaan. “Wij hebben het goed gedaan”, zal De Mart wel zeggen. Nee Mart, wij niet. Ik zie jou alleen maar met je hele foute truien achter een tafel zitten.
Wanneer ik denk aan mooie sportmomenten, dan denk ik aan een paar specifieke momenten.
Het eerste is Olympische Epke. De oefening, zijn gouden oefening, de drie vluchtelementen, waar hij inmiddels een vierde aan vast heeft geplakt. Epke is een held. Hij is een grote winnaar, maar durft kwetsbaar te blijven en zijn emoties te tonen. Houwe zo. Blijf maar lekker normaal, doe je ding en ik blijf kijken.
En dan Marianne Vos. Ik had net een eindje op de racefiets gezeten toen de finale van het WK wielrennen in Limburg begon. Net op tijd terug! Ik kijk en zie Marianne aanzetten op de Cauberg… en doorzetten en goud pakken! We (A, R en ik) juichen en een brok schiet in mijn keel. Wat mooi… Mijn achterneefje van 3 snapt het niet; hij denkt dat Marianne jarig is, omdat wij een feestje vieren. Wat grappig en wat schattig toch… maar het wielerbloed is al een beetje gaan borrelen in dat kleine manneke.
Tot slot mijn eigen momentje. De beklimming van de Croix de Fèr in juni dit jaar. Nee, dus niet de beklimming van de Madeleine. Toen ben ik diep gegaan. Op de Croix de Fèr heb ik alleen maar heel erg genoten; wat een dag! Met de groep omhoog peddelen op een tempo dat ik uren vol zou kunnen houden. Ondertussen gezellig babbelend en ouwehoerend met mijn teamgenoten. En ondertussen de kilometers onder de pedalen wegtrappend. Wow, wat een ervaring. Wat een mooie herinnering! Op naar de sportmomenten van komend jaar!