Het regent buiten, net op tijd ben ik thuis gekomen. Heel erg gezweet heb ik niet, want het was niet zo een hele zware training voor me. Mocht natuurlijk ook niet, ik moet rustig aan doen vanwege de komende week.
Wanneer ik onder de douche sta gaat er een vlammende pijn door mijn rechterarm. Shit, dat schaafplek moet even onder de straal vandaan! Gelukkig verdwijnt de pijn korte tijd later. Mijn rechterheup zeurt, het is alsof er een grote blauwe plek op zit waar non-stop iemand op drukt. Oh, wacht, het is blauw! En dik ook…. weer een kneuzing. Op mijn linkerheup had ik al eens eentje (val tijdens skeeleren). Ik ben nu wel mooi in evenwicht. Mijn hoofd voelt niet helemaal zoals zou moeten. Dat is niet raar, want ik heb best een klapper gemaakt.
Ja, je leest het goed, ik ben gevallen. En niet eens in het bos! Nee, dat ligt te veel voor de hand. En stel je voor dat ik een zacht zou vallen? Nee hoor, ik heb de neiging om mijzelf op de straat te werpen nà een ATB-training. Was het vorige keer een glad wegdek voor mijn huis, dit keer was het een verkeerd ingeschat stoeprandje, waardoor ik mijn evenwicht verloor en hardhandig omsodemieterde.
Toen ik ging staan en de fiets en mezelf op de stoep zette (met de fiets was niks aan de hand), merkte ik dat er een auto stond te wachten. Even verderop riepen mensen om te vragen of het ging. “Ja volgens mij wel” riep ik terug en keek toen om, omdat ik me afvroeg waarom de auto niet doorreed. Wat bleek: het was een ambulance! Dus ik lachend naar de mensen verderop: “ze zijn wel heel snel ter plaatse nu!” en stak een duim omhoog naar de chauffeur van de ambu.
De ambu reed vervolgens door en ik deed mijn helm af om ‘m te inspecteren. De helm had de klap voor mijn hoofd (gelukkig) goed opgevangen. Zo te zien in orde, dus ik zette ‘m weer op. Maar hé, dit voelde toch niet goed, de helm moest ineens een stuk strakker! Dat klopt niet. En na een korte inspectie zag ik toch wel wat schade:
