Dit ga ik morgen voelen, zeker weten. Wellicht zaterdag ook nog wel en daar zit ik helemaal niet op te wachten! Dan moet ik morgen toch maar even uitfietsen en dan maar hopen dat ik de hele boel er wat uit fiets.
Aan de afstand van de atb-training lag het niet hoor. Toen ik thuis was stond de teller nog net niet op 30 kilometer. En dat is op dit moment, voor mij dan, absoluut niet ver.
De snelheid was ook geen probleem. Gemiddeld lag mijn snelheid op 18 km/uur. Dat is dus exclusief stops, inclusief stops ligt de snelheid op gemiddeld 16-komma-nogwat per uur. En ja, vergeleken met die 28 per uur van afgelopen zaterdag… Van zo een snelheid krijg ik geen pijn in mijn benen, ook al ging ik op het circuitje lekker los.
Eigenlijk verliep de atb-training erg goed. Een goede temperatuur. Wel wat spetters water, maar onder het bladerdek van de grote bomen bij Beetsterzwaag hadden we daar niet echt last van. De terugreis over schelpenpaden en een singletrack was ook aardig. Een goede methode om uit te fietsen.
Tot het moment dat ik vlak bij huis ben… Want op 3 meter voor mijn voordeur klap ik keihard onderuit. Door de regen en de algen was de bestrating spekglad geworden. Ik schiet uit de pedalen en land op mijn linkerelleboog, linkerscheen op het frame, rechterhand en -knie op de grond. Blauw, dik en/of stijf, dit ga ik voelen!