Vanavond stap ik nog even op de gewone fiets. Ik wil nog even naar buiten, want het is mooi weer. Het is al wel donker, maar ik moet nog iets posten en heb geen zin in wandelen. Net na 7 uur stap ik dus op de fiets. Na een klein uur kom ik weer terug; 18 kilometer gedaan en lekker opgefrist. Op zo een manier kan ik echt genieten van het fietsen, zo vind ik het weer leuk.
Dat gevoel van ‘fietsen is leuk’ is een tijd lang zo goed als weg geweest. Eind vorig jaar en begin dit jaar zeker een paar weken. Gezondheidsproblemen en (mede daarom) toch wel spanning voor de nieuwe trainingsserie waren de oorzaak. Maar ook de wetenschap dat ik de afgelopen twee jaar de snelste vrouw van onze groep en een goede middenmoter in de hele groep was. Ik heb het naar niemand uitgesproken, maar ik voelde daardoor zeker een soort van prestatiedruk.
Tot anderhalve week geleden. Na de training merk ik bij mezelf dat ik snel en goed herstel. En na de 43 km op de gewone fiets van de daaropvolgende zondag voel ik helemaal niks; geen pijnlijke benen en geen zeurende knie. Voor het eerst besef ik dat ik (op die kleine knieblessure na) in principe fysiek wel weer in orde ben. De donderdag daarop is het mooi weer en geniet ik weer van het fietsen; ook dan geen centje pijn. En tot slot voel ik me tijdens de zware intervaltraining van afgelopen zaterdag ook behoorlijk goed.
Fysiek zit ik dus weer beter in mijn vel, waardoor de moraal ook weer beter is. Het heeft wat moeite gekost, maar ik begin me erbij neer te leggen dat ik nu in de achterhoede fiets qua snelheid. Ook ben ik niet meer de snelste vrouw. Maar ik fiets wel weer lekker, herstel behoorlijk snel, heb (van horen zeggen) een goede fietstechniek en heb een stoere nieuwe racefiets in het vooruitzicht. Dat geeft de burger moed! En weer zin om op de racefiets te gaan zitten…
The post is brought to you by lekhonee v0.7