Ik kijk naar de einder en zie duinen, zandplaten en zee. Me haasten hoef ik niet, we lopen voor in de groep en ik kan het tempo zat bijhouden. Naast me houdt A. een verhaal en N. luistert. Ik luister nu ook weer mee en hou mijn eigen verhaal.
In mijn ouwe schoenen zit een verzameling zand en kleine schelpen. Ik vraag me af hoe die er in zijn gekomen en til mijn linkervoet op. Het gesprek is even stil gevallen en ik laat mijn wandelmaatjes lachend zien wat er met mijn schoenen aan de hand is; de halve zool is losgekomen van de schoen. “Heb je nu Nike Water” klinkt het ouwehoerend. In ieder geval geen Air meer!
De gids is klaar met zijn verhaal en onze tocht gaat verder. Ik ben bezig met de overtocht van Holwerd naar Ameland en de duinen op het Oosterend komen snel dichterbij. We zijn dus aan het wadlopen.
De tocht is niet zo zwaar als ik had verwacht en ik loop best lekker… Het meest last heb ik van de combinatie van zand en schelpen in mijn schoenen. Gelukkig heb ik slippers mee, die ik – eenmaal op Ameland – dan ook snel aantrek. Op de kar worden we naar Nes gebracht en vervolgens lopen we naar de boot. Moe maar voldaan eten we daar een broodje en soep. Tjongejonge, wat een mooie dag weer.