Het zijn maar een paar, maar het zijn lange kilometers die me van Hemrik naar Beetsterzwaag leiden. De kilometers zijn lang omdat ik al meer dan 40 kilometer gefietst heb en nu over een behoorlijk stuk klinkers moet. Ik heb tot dan toe op souplesse gedraaid, maar dit is nog even hard werken. Dan maar ergens anders aan proberen te denken.
Terwijl mijn benen aan het werk blijven, gaan mijn gedachten terug naar de geweldige trainingsdag op de Posbank. Met name één moment is afgelopen week al een paar keer terug gekomen in mijn gedachten en komt nu ook weer naar voren. Een moment tijdens het tweede deel van de training…
We moesten de Posbank weer beklimmen, volle bak uiteraard. Ik besluit om als laatste te beginnen, zodat ik helemaal mijn eigen ding kan doen. Maar al snel merk ik dat mijn benen goed voelen en ik schakel op; mijn tempo gaat omhoog van 18 km/uur naar 23 km/uur. Dan passeer ik de eerste twee fietsers van onze groep. De derde die ik voorbij fiets roept beduusd; “Ja hoor!”. Mijn benen voelen nog goed, mijn ademhaling is op orde en de volgende twee fietsers van onze groep komen in beeld. Ook die passeer ik en dan komt P. in beeld.
Langzaam nader ik P. Hij heeft dit in de gaten en versneld. Ik voel dat ik mee kan versnellen en volg. Dan de laatste (haarspeld)bocht met een stijl stukje weg. Ik zit in het wiel en kan vlak na de bocht opschakelen en versnellen. Dan ga ik P. voorbij, zet aan en kan door met versnellen. Vlak voor het eindpunt van deze klim hoor ik dat P. vlak achter me zit, ik schakel nog een keer op en zet nog een keer aan. Ik kijk op de kilometerteller; voor een kort moment laat die een verbluffende 39,5 km/uur zien! Ietwat heuvelop dus…
Bij de gedachten aan dat moment moet ik weer glimlachen. De pijn die in mijn benen is ontstaan door het fietsen over de klinkers is voor een kort moment verzacht. Helaas ligt er nog een kilometer aan klinkers voor me. De benen zijn moe, maar even doorzetten nog…