Een tijdrit is toch wel een aparte discipline. Tijdens het fietsen gaan je gedachten alle kanten op en dat terwijl je ook nog eens de longen uit je lijf moet fietsen!
Voor de start was ik nog aan het grappen en grollen, ik was relaxt. De start, ik sta klaar, de trainer houdt me vast en telt af. Bij ‘0’ ga ik los en ik zet het gas er op. Maar dat valt tegen, de wind is tegen en ik voel al snel dat ik verzuur. De hartslag gaat jagen en mijn ademhaling versneld… dit gaat pijn doen!
Als ik het vol wil houden moet de versnelling een tandje lichter en het tempo iets omlaag. En dan vind ik mijn ritme. Zo fiets ik, nog redelijk gemakkelijk, door tot het stuk voor de wind komt. Eigenlijk moet ik twee tandjes bijschakelen, maar mijn longen protesteren. Oké, eerst maar één tandje zwaarder en dan een paar honderd meter later nog een keer bijschakelen. Het gaat en mijn snelheid kruipt richting de 40 km/uur.
Weer een bocht, de wind weer van zij. Ik probeer het ritme te houden, maar ik heb moeite met mijn ademhaling en mijn hart jaagt. De snelheid zakt iets en dan komt het laatste stukje, wéér tegenwind! Het roze autootje in de verte geeft de finish aan, waarom komt het maar zo traag dichterbij? Ik fiets me toch helemaal het lazarus?!
De finish komt en gaat en ik ben kapot. De hartslag zakt gelukkig snel en ik kom weer bij mijn positieven. Terug bij de trainer hoor ik mijn tijd: 13.17 minuten. Ik twijfel, is dat nou sneller of langzamer dan vorig jaar? Een tikje teleurstelling maakt zich meester, dit kan toch niet, ik ben dit jaar toch wel beter? Het weer is dit keer toch ook beter? Hoe zit dit nou?
Na thuiskomst zoek ik direct de tijden op van vorig jaar, toen we hetzelfde tijdritparcours hadden… 14.02 minuten (tijdrit 1) en 13.55 minuten (tijdrit 2)! Echt een enorme hap eraf gehaald dus, het gevoel van teleurstelling is onmiddellijk weg. Wel voel ik mijn longen en benen nog… maar om de een of andere reden is het nu minder erg. 🙂