Murphy’s Law… Alles wat mis kan gaan gaat ook mis. Ik had last van Murphy vandaag; Murphy gaf me vandaag wat lichamelijk ongemak. Ik hou me nu rustig, om te voorkomen dat ik meer ongemakjes mee ga maken vandaag. Ik heb wel even genoeg gehad.
Vanochtend begon het aardig, maar toen ik voor de zoveelste keer de trap afliep ging het mis. Ik verstapte me en kon net voorkomen dat ik met mijn hoofd naar beneden van de trap af kwam. Op mijn kont stuiterde ik naar beneden.
Ondertussen probeerde ik mezelf af te remmen door de hakken op de treden te zetten en mijn handen ergens aan vast te grijpen, maar zonder veel succes. Een treetje of 7 later zat ik eindelijk stil.
Daar zat ik dan. De linkerenkel was dubbelgeklapt en wat gevoelig. Van de linkerlaars was de hak ook nog afgebroken. In no-time stonden er collega’s om me heen en had ik een koele doek op de enkel.
Ik kon nog lachen, de collega’s zagen dat het goed met me ging en gingen weer aan het werk. Mijn laars werd professorisch hersteld, maar de rest van de dag liep ik op sokken.
Omdat ik geen pijn meer had ben ik vanavond naar spinning gegaan. Daar voelde ik toch wel spierpijn, ook de enkel was stijf. Terwijl ik na spinning, al kleppend, terug de kleedkamer in liep, klapte ik tegen een muurtje. Niet pijnlijk, maar wel beschamend… Nope, vandaag was niet mijn dag.