Lang geleden ben ik begonnen. Een jaar of 13 was ik toen ik mijn eerste sportfietsje kreeg. Spannend en ver was het de eerste keer dat ik de 50 kilometer van de Elfmerentocht samen met mijn moeder fietste. Sinds vorig jaar ben ik meer fanatiek gaan fietsen, zodat ik de Col du Tourmalet kon gaan beklimmen. Daar waar het vorig jaar nog wel eens een strijd was, is het dit jaar een genot om in de groep op een redelijk hoog niveau te fietsen. Dit jaar met het doel om in juni de Col d’Izoard te kunnen beklimmen.
Maar niet alleen het einddoel geeft me plezier in het trainen. Ik heb het wielrennen inmiddels in mijn hart gesloten. Het is één van mijn favoriete gespreksonderwerpen en ik vind het heerlijk om met mijn fietsmatties diep te gaan bij trainingen, maar ook om al kwebbelend met 30 km/uur een tocht te fietsen. Ondertussen
ben ik ook aardig op de hoogte van de wielerkoersen die in Europa worden verreden en ken ik al heel wat namen van professionele renners…
Is het daarom dat het overlijden van de Belgische renner Wouter Weylandt me zo raakt? Heb ik daarom een brok in mijn keel op het moment dat ik hoor dat hij de hevige crash tijdens de 3de etappe van de Giro niet heeft overleefd? Ben ik daarom zo verafschuwd van de beelden van de gevallen jonge renner, die ik in de herhaling zie? Ik kan nog even geen antwoord geven, ik ben sprakeloos…