Het is vandaag al weer 5 weken geleden dat ik naar het MCL ben geweest voor de ingreep. De weg naar fysiek herstel is nu echt ingezet, ook al kan het nog wel een paar maanden duren voor ik weer echt ‘de oude’ ben.
De ingreep was relatief klein, maar ik ben wel onder zeil geweest en heb ook een nachtje in het ziekenhuis geslapen. Ze hebben een embolisatie bij me uitgevoerd, waarbij de bloedtoevoer naar de vleesbomen dichtgemaakt is. Die sterven daardoor af en verschrompelen. Als het goed is moeten daarmee mijn klachten (waaronder de bloedarmoede) minder worden.
De eerste twee weken na de ingreep was ik nog redelijk slapjes. Ik zat wel op de fiets, maar reed absoluut geen deuk in een pakje boter. Ook was ik nog snel moe. Natuurlijk viel me dat wat tegen, maar ik heb me erbij neergelegd. Je kunt niet anders; je moet letterlijk tijd nemen om te herstellen.
Tijdens mijn vakantie (afgelopen weken) begon ik het herstel echter wel te voelen. In de eerste week op Oerol was ik nog vrij snel moe en sliep ik veel. De tweede week – een fietsvakantie in zuid-Limburg – ging het iedere dag wat beter. Ik kon langer inspanning verrichten en het herstel van (vooral) de benen ging ook goed.
Afgelopen weekend voelde ik weer verbetering. Niet alleen kon ik zaterdag weer een langere zit en afstand aan van (bijna) 100km in één rit, ook was de verzuring snel uit mijn benen. Het was zo goed hersteld dat ik gister klaar was voor een MTB-rit over de trails van Vledder en Appelscha. En ’s avonds had ik nog voldoende energie om op de Koga nog een rit te doen, waarmee ik gister ook ruim 70km op de teller had.
Dit soort kleine maar duidelijke stappen vooruit geven vertrouwen. Vertrouwen dat ik inderdaad herstel. Vertrouwen in dat de ingreep dus goed gegaan is (ondanks nog wat lichamelijke ongemakken). Vertrouwen dat ik mijn lichaam weer serieus wat meer kan gaan belasten en sterker kan maken. En dat voelt goed!