Wielrenners, een apart slag volk, maar bepaald geen ezels! Dit bleek tijdens de eerste buitentraining van het team TSF van vandaag maar weer eens al te goed. De renners van mijn nieuwe team zijn echt geen ezels…
Afgelopen donderdag had ik een mail gestuurd met wat informatie over de training, wat te dragen, welk eten en drinken mee kon en welk materiaal ze mee moesten nemen. Vooral het materiaal was een indrukwekkende lijst van allemaal dingen zoals een fiets, een helm, bandjes en CO2-patronen of een pompje.
Hoewel de renners zich netjes hieraan gehouden hebben, kwam er niemand met een zogenaamde hutkoffer aanzetten. Kleine zadeltasjes hangen onder de zadels of het materiaal zit in de jaszakjes op de rug van de renners. Keurig weggestopt, uit het zicht van de andere weggebruikers; het moet er immers netjes en mooi uitzien! We zijn niet voor niks wielrenners.
En vlak na Frieschepalen bleek al hoe handig het was dat we deze spullen mee hadden; “Lek!”, kwam er vanuit de kop van het TSF-peloton. Ikzelf was even druk met het beter op de fiets zetten van één van de renners en vroeg een andere renner zich bezig te houden met de lekke band.
De renner die ik hielp was snel klaar en op de achtergrond hoorde ik dat het bandenwisselen ook vlot ging. Tot er plots een heel hard gesis klonk. Gelijk wist ik wat er aan de hand was; de bandenwisselaar had het CO2-probleem van onze aarde nog iets groter gemaakt. Een gelach klonk; de lucht in het CO2-patroon waarmee de band weer vol moest raken was in lucht opgegaan. ‘Lucht zijt gij en tot lucht zult gij wederkeren!’.
Ik liep met mijn fiets alvast naar één van de renners toe, zodat zij de fiets vast kon houden en ik mijn pompje kon pakken. Want wat ik verwachte gebeurde vervolgens ook. Nog voordat ik mijn pompje te pakken had klonk namelijk voor de tweede keer een heftig gesis. Ook het tweede CO2-patroon was leeg voordat het het ventiel van de band had geraakt. Wederom werd er hard gelachen en ook de bandenwisselaar zelf zag er de humor van in. Mijn pompje werd ingezet en er kwam wat lucht in de banden; we hebben hierna de rustige extensieve duurtraining zonder verdere kleerscheuren kunnen afronden.
Oh en waarom we geen ezels zijn? Een ezel stoot zich in ’t gemeen…. 😉