Ik zit voor het scherm. Het lege scherm. Hard denk ik na over inspiratie voor een leuke blog, maar er komt niks boven.
Natuurlijk kan ik jullie vertellen over dat ik vandaag voor het eerst sinds de enkelbreuk weer op de racefiets heb gezeten. Best snel als je bedenkt dat het pas vier weken geleden is dat ik mijn enkel heb gebroken. Maar aan de andere kant; afgelopen woensdag had ik ook al weer op de spinningfiets gezeten natuurlijk, dus dit was een logische volgende stap in het herstelproces.
Dan moet ik jullie niet vergeten te vertellen dat ik na dit ritje van nog geen 50km en nog geen 2 uren helemaal kapot thuiskwam. Mijn hoofd was dieprood, tegen het paarse aan, en mijn longen piepten. Duidelijk dat mijn conditie in de afgelopen weken naar beneden gedenderd is, vooral na de griep van vorige week en de verkoudheid waar ik al een week last van heb. De hoge (!) hartslag tijdens de rit verraadde dit al; normaal gesproken is de gemiddelde hartslag bij 25,6 km/uur gemiddeld ongeveer 20 slagen lager dan vandaag.
Maar eigenlijk is dat allemaal voor jullie niet zo interessant. Oke, dan dit keer geen blog; volgende keer beter!