Op het scherm van de computer zie ik de gele trui (Froome) gas geven en naar de top van de eerste col van de Pyreneeën rijden. Hij draait een koffiemolentje, zo licht. Maar hij gaat loeihard, want hij rijdt de bergkoning van de Tour van vorig jaar (Quintana) er af.
Wat een kracht laat Froome hier zien… en ik vraag me af wat voor vermogens hij – ondanks zijn lichte verzet – trapt. Froome is dun en kan dus per definitie per kilogram meer vermogen produceren als hij even sterk is als een renner die wat zwaarder is.
Froome is heel erg dun vind ik. Een beetje bij het enge af als ik eerlijk ben. De gele trui die hij eergister omgehangen kreeg was ‘m meer dan te groot. Hij zat als een soepjurk. Ik weet dat in het vrouwenpeloton anorexia voorkomt, zou dat bij de mannen ook zo zijn? Al schijnt Froome wel verschrikkelijk veel te eten, naar zeggen van zijn ploegbaas.
Laatst zag ik een kort stukje van een interview met een vrouwelijke profrenster. Zij gaf aan dat er in het vrouwenpeloton nog steeds vrouwen zijn die er alles aan doen om zo licht mogelijk te zijn. Wellicht zelfs een eetstoornis hebben. Onvoldoende eten en dan toch een topprestratie neer willen zetten; je sloopt op die manier je lijf.
Daarom hoop ik dat de ploegleider van Froome gelijk heeft en dat die jongen zich helemaal te barsten eet. En het ook binnenhoudt natuurlijk. Dan kan ik die spillepootjes en die dunne armpjes accepteren. Hoe dan ook, hij fietst hard en wint een mooie etappe vandaag. Knap gedaan en het geel meer dan waard.