We fietsen vlak voor Workum over de Alddyk als we bij de brug over de provinciale weg twee vrouwen geïnteresseerd naar een bord zien kijken. Mijn moeder vraagt of we ook even zullen gaan kijken. Ik vind het prima. We hebben bijna 70 km gehad en vandaag gaat het alleen om genieten. En eigenlijk ben ik ook wel een beetje nieuwsgierig.
We keren om op de weg en fietsen naar het bord. Het is een bord over een vliegtuig dat gecrasht is in de weilanden in de buurt. Een herdenkingsbord voor de 6 (van de 7) ‘opvarenden’ van het vliegtuig.
De vrouwen vertellen dat – terwijl het vliegtuig aan het neerstorten was – de piloot van het vliegtuig nog een extra manoeuvre heeft uitgevoerd om de boerderijen te ontwijken, alleen een lege schuur wordt geraakt.
Bij onze vraag of de dames zelf de oorlog meegemaakt hebben, blijkt dat de vrouwen jonge meisjes waren, bij de bevrijding 5 en 6 jaar oud. De oudste vrouw vertelt daarna het verhaal van de radio die bij hun onder de vloer van de hal lag.
Ze waren verraden en de Duitsers kwamen de zolder doorzoeken. De hele tijd stond de moeder van de vrouw op het luik in de hal waaronder de radio lag. Toen de Duitsers vertrokken waren werd de radio verstopt op een andere plaats. De volgende dag kwamen de Duitsers terug en liepen in één keer naar het luik in de hal. Ze waren opnieuw verraden, maar wederom vonden de Duitsers geen radio.
De vrouw vertelde dat het kabaal en het doorzoeken op haar, als klein meisje, veel indruk had gemaakt. En terwijl ze het vertelt kan ik me dat ineens goed voorstellen. Een beangstigende ervaring voor een klein kind. Terwijl we afscheid nemen van de vrouwen besef ik me maar weer eens dat ik blij ben dat ik in vrijheid ben geboren en kan leven.