Het eten is achter de kiezen en ik heb me eindelijk lekker kunnen douchen. De racefiets staat in de schuur, te wachten op een poetsbeurt die ik ‘m moet geven. Met een (wit met groen) doekje in mijn hand ga ik eerst de velgen te lijf. Wanneer ik klaar ben kleuren mijn doekje en mijn handen goed bij elkaar; ze zijn zwart. De helft van mijn remblokken zat schijnbaar op mijn velgen, een gevolg van de trainersopleidingsdag die ik vandaag in Ede had.
Officieel de opleiding NTFU instructeur 3. Een opleiding die nu officieel gestart is. Vanochtend eerst met een stuk theorie, waarbij we de basisbeginselen van het opzetten van een training met leerdoelen, trainingsdoelen en vormingsdoelen hebben gekregen. Enkele opdrachten erbij, zodat je zelf direct aan het denken en werken werd gezet. Ik hou daar wel van.
Tijdens de lunch bereiden we het praktijkgedeelte van vanmiddag voor. Of beter, we bereiden een training voor in tweetallen, waarbij de ene persoon de trainer is en de andere de assistent. Hopsa, zo voor de leeuwen. Laat maar zien wat je kunt. Niet alleen een uitdaging omdat ik nog nooit op deze manier een training had gegeven, maar ook een uitdaging omdat het weer niet heel geschikt was om te genieten van het fietsen.
Jan de rol van trainer, ik de rol van assistent. De instructie geven, even voordoen en dan de mensen aan het werk zetten; praatje, plaatje, daadje. Als assistent en trainer staan we aan de kant en geven aanwijzingen aan de renners die de uitgelegde training uitvoeren. Terwijl ik in actie ben voel ik het niet zo, maar bij onze ‘sandwich’-evaluatie word ik koud. Kouder dan ik al was. Nog één oefening, omkleden en het BEVO-moment. De eerste verdienste is binnen; we mogen nu als officiële NTFU wegkapitein de weg op. Het eind van de eerste opleidingsdag is gekomen, uiteindelijk is het voorbij gevlogen.
Pas in de auto naar huis word ik weer een beetje warm, maar merk ik ook dat ik erg moe ben. Vanavond een bank avond. Op is op…