Sommige mensen vinden het ongelooflijk dat je 11,5 uren onderweg kunt zijn op de fiets en daarvan de volledige tijd kunt genieten. Maar moeilijk is dat eigenlijk helemaal niet. Tenminste niet tijdens de fietselfstedentocht van afgelopen maandag. Wat een weer, wat een sfeer, wat een organisatie!
Het is voor mij al sinds mijn 17de een traditie om op pinkstermaandag mee te doen aan de fietselfstedentocht. En ook al vanaf het begin ieder jaar samen met mijn moeder en andere familie. Dit jaar was het niet anders; ik fietste weer samen met mijn moeder en tante. We hadden besloten om dit jaar wat later te starten, zodat we samen met Grietje en Corrie een ploegje van 5 snelle vrouwen op de weg hadden.
Wanneer je dit jaar voor het eerst meeging viel je met de neus in de boter. De weersomstandigheden waren gewoon perfect; de hele dag mooi weer en een zacht windje uit noordoostelijke richting. Vooral die laatste was een enorme meevaller, dat betekent namelijk dat je van Dokkum tot aan Stavoren (meer dan 100km) de wind in de rug hebt. Nu waaide het niet hard, maar lekker was het wel. En toen zwakte de wind het laatste stuk ook nog af naar een kracht ‘bijna niks’, waardoor van tegenwind richting Bolsward ook nog amper sprake was.
Ik kan je wel zeggen; de fietselfstedentocht vond ik nog nooit zo gemakkelijk. Niet alleen het weer speelde daarin mee, maar zeker ook de trainingskilometers van dit jaar zijn een belangrijke factor. Tot de fietselfstedentocht stonden die kilometers namelijk op ruim 2.300km!
Daarnaast is mijn fietssnelheid dit jaar ook weer verder toegenomen ten opzichte van afgelopen jaren. Kon ik vorig jaar een gemiddelde snelheid 27 km/uur gemiddeld halen op een langere afstand. Tegenwoordig is dat in mijn geval 29 km/uur… dat is dus de gemiddelde snelheid die ik relatief op mijn gemakje (op souplesse) kan fietsen op een langere tocht. De fietselfstedentocht heb ik dus ook echt op souplesse gefietst, de benen hebben geen moment pijn gedaan of te veel inspanning ervaren.
Of ik helemaal niks heb gevoeld? Als ik nee zou zeggen zou ik liegen, maar het scheelde niet alles. Het zitvlak voelde ik maandagavond wel, maar die heeft dan ook ruim 8 uren op het zadel gezeten. En dinsdag had ik enigszins lome benen, dit was dinsdagavond gelukkig weer weg.
Het was weer een supertocht. Heel gezellig, heerlijk gefietst en prima hersteld. Op naar de volgende!