Vanochtend vroeg open ik de inbox van de mail en zie een mailtje van de trainer:
“Je kunt wel mee maar dan ga je op souplesse op het binnenblad in verband met je rug…”
Het doel van de training van vandaag was een tweede tijdrit om te kijken hoe ver je bent. Ik had me vorige week, nadat de Posbank-training zo goed was gegaan, enorm verheugd op de tijdrit. Ik voelde me vorige week supersterk.
Maar gisteravond had ik de trainer gemaild, omdat ik me niet geweldig voelde. Vanaf afgelopen dinsdag tot en met donderdag was ik namelijk ziek (verkouden, koorts, hoesten en proesten). Donderdag zat ik ziek thuis en kwam er, tot overmaat van ramp, nog een rugpijn bij; de pijn zat laag in mijn rug. Hoewel ik gister wel iets opknapte dacht ik dat het goed was om de trainer toch even op de hoogte te brengen.
Vanochtend ben ik er dus toch vroeg uit gegaan en zag de mail van de trainer. Gezien mijn afgelopen week was ik eigenlijk wel blij met dat antwoord. Zeker; ik heb tijdens de tijdrit het binnenblad gebruikt en hoofdzakelijk op souplesse gereden, maar ik heb me wel degelijk ingespannen.
Na de tijdrit wat uitfietsen en de tijd bekijken: ik had 7,13 kilometer in 13 minuten en 55 seconden gefietst. Op dat moment dacht ik dat ik de vorige keer sneller was geweest. Jammer, niks aan te doen, maar gezien mijn lichamelijke gesteldheid niet raar. Na de tijdrit fietsten we door naar sponsor Hiemstra fietsen in Marum om daar een bakje koffie te drinken en op de foto te gaan voor de zaak.
Vervolgens naar huis en daar toch snel op de pc kijken wat voor tijd ik vorige keer had… 14 minuten en 2 seconden over dezelfde afstand. Wacht, dan was ik toch sneller dit keer, gemiddeld zelfs 1 kilometer per uur (31,56 km/uur)! Wow, heb ik mezelf – ondanks alle malaise – toch weer verrast.