Een aardbeving van kracht 9 op de schaal van Richter.
Een tsunami met golven tot 15 meter hoog.
Een dreigende kernramp bij Fukushima.
Het is vrijdag 11 maart 2011 en ik hoor het nieuws over de aardbeving en tsunami in Japan via de autoradio. Zonder te weten hoe ernstig het is, rij ik door. Het nieuws uit Japan houdt me niet bezig, want ik maak me druk om mijn auto. Of beter, ik geniet van mijn auto; de (voor mij) nieuwe Mazda 6 van bouwjaar 2008 die ik eerder die dag heb opgehaald.
Zo nu en dan probeer ik de auto. Op de Wâldwei een plaagstootje op het gaspedaal in de 5de versnelling; de auto reageert direct. Bij de verkeerslichten sta ik vooraan, in de eerste versnelling trek ik vlot op en ik wordt lichtjes in mijn stoel gedrukt. Kijk, dat is trekkracht! Bij het werk staat hij op de parkeerplaats, ik stap uit en blijf even kijken. Wow, wat vind ik ‘m mooi!
Gister rij ik naar mijn ouders en luister ik naar de autoradio. Het nieuws over de aanstaande herdenking van de ramp in Japan van vorig jaar komt voorbij. Hé, is dat al weer een jaar geleden? Dan bedenk ik me; er was iets met 11 maart, maar wat deed ik ook al weer die dag? En ineens, één jaar en 33.000 kilometer op te de teller verder, weet ik het weer. Jeetje, dat is al weer een jaar geleden.
The post is brought to you by lekhonee v0.7