Gister in de wachtkamer in het MCL rekende ik even terug; het is écht al anderhalf jaar dat ik fysiek niet helemaal in orde ben. Vorig jaar april/mei was het dieptepunt waarbij ik – nadat ik van werk thuiskwam – eerst moest slapen op de bank om ’s avonds nog iets te kunnen doen. Spreekt voor zich dat ik ook totaal geen zin en energie had om te sporten. En dat hoorde niet bij mij als (toen nog) 44 jarige sportieve vrouw.
Dus onderzoeken laten doen. Daaruit bleek in mei ’23 dat ik bloedarmoede had. Dat is een tekort aan hemoglobine in het bloed. Dat maakt dat het bloed letterlijk minder zuurstof vervoert en bijvoorbeeld je benen veel sneller verzuren. Staaltabletten slikken hielp enigszins tot ik in september dat jaar weer heel moe werd. Mijn hb-gehalte was weer gezakt, ofwel; staaltabletten lossen het niet op, er is meer aan de hand.
Vanaf oktober vorig jaar zit ik daarom in de medische molen. Al vrij snel werd de oorzaak bekend (een vleesboom van 12x10cm) en ook dat die te behandelen is. Maar dan is de vraag hoe. Daarover zijn meerdere opties aangedragen. Sinds eerder dit jaar heb ik duidelijkheid over de behandelmethode waar ik voor kan gaan.
Nu is een hele trits aan gesprekken geweest met verschillende specialisten. In het MCL in mijn geval. Het laatste nieuws (van gister) is dat de behandeling waarschijnlijk in juli plaatsvindt. En daarna kan ik echt beginnen met mijn herstel.
Maar dit is allemaal fysiek. Mentaal heb ik er een behoorlijke klap van gehad. Ik kan fysiek veel minder dan 2 jaar geleden en dat voel ik mentaal ook. Komt bij dat ik door de bloedarmoede ook sneller moe ben. Dat doet mentaal ook iets met je, helemaal omdat ik weet dat ik ook heel anders kan zijn. De vermoeiende woningverbouw, de nieuwe baan en 4x ziek/verkouden worden in het afgelopen half jaar er bovenop en mentaal kreeg ik een tik. Geen burn-out, maar gewoon een tik.
Om te voorkomen dat ik écht in een negatieve draai terecht kom is het voor mij belangrijk om weer vertrouwen in mijn kunnen te krijgen. En ook in dat fietsen nog steeds leuk is en dat ik het nog kan. Want ik weet ook dat het over het algemeen positief werkt op mijn mentale gezondheid en daarmee veerkracht. En dan is het fijn dat er mensen om me heen zijn die dat begrijpen en me daar op wat voor manier dan ook mee helpen. Dat waardeer ik heel erg; bedankt!