Mijn fietsen hebben sinds de jaarwisseling naar me zitten roepen. “Hé chica, we hangen hier maar een beetje niks te doen, daarvoor heb je ons niet?!” En ze hadden gelijk natuurlijk, helemaal gelijk.
Helaas kwam het er tot nu toe niet van. Eerst was er de uitgestelde witte kerst in een deel van Nederland, waaronder helaas ook net de omgeving van mijn woonplaats valt. Het kleine laagje sneeuw legde Nederland nog net niet lam, maar voorkwam wel dat de racer de weg op en de ATB het bos in kon.
Koning vorst klopte aan en arriveerde in een vaagheid van mist. Mist vind ik zo een overtrokken fenomeen! Dat dient echt werkelijk nergens voor. Oke, oke, het geeft mooie plaatjes in de vorm van rijp, maar maakt de wegen ook onnodig glad. En weer was het niet vertrouwd om de fietsen buiten los te laten.
Toen kwamen de goede weersvoorspellingen voor het weekend en al snel was een afspraak gemaakt om met de “Burgumse” dames op zondag een rondje te gaan doen. Hoewel ik het de racer had ingefluisterd had de ATB het gehoord. En gister begon die te roepen dat het weer veel mooier was dan voorspeld en dat hij wel naar buiten wilde.
Zo gezegd zo gedaan en na 42 km (90% onverhard) stond de ATB vies maar tevreden op de fietsendrager op de auto. Vanochtend maakte de vrieskou dat de racer hing te rillen in het hok en vroeg of het asjeblieft toch een beetje later naar buiten mocht. Natuurlijk! Ook de “Burgumse” fietsmaatjes vonden dit een goed idee.
Zo kwam het dat we vanmiddag vlot naar Burgum gingen over met pekel en water besmeurde wegen. Na het rondje, op de terugweg van Burgum naar huis, kirde de racer van plezier. Het was een fijn ritje van een goede 61km geworden. Beide fietsen hadden hun best gedaan en verdienden een wasbeurtje. Ze hangen weer schoon, droog en geolied aan de wand.
Nog twee weken en dan is het zo ver. Dan gaat de racer weer wekelijks de weg op voor de trainingen. De ATB wordt dan nog gebruikt voor funritjes op een vrij moment. Ze zijn er dan vast wel weer klaar voor.