Ik loop weer! Precies een week geleden werd mijn been ontdaan van het zware witte gips dat het anderhalve week in een houdgreep hield. Het voelde heerlijk om mijn been weer vrij te hebben van dat gips.
Na die dag van de gipswissel begon het staan en lopen. Staan al snel zonder krukken, lopen nog met krukken. En pijn. Vaak nog vlogen de pijnsteken door mijn enkel tijdens de paar stappen die ik maakte. Ik kwam tot de ontdekking dat ik zonder krukken voorzichtiger deed en minder pijn had, dus liep ik al snel zonder krukken.
Nou ja, lopen? Een gemiddelde gans heeft met zijn waggelgang een mooiere loop dan ik de eerste dagen, maar ik kwam in ieder geval weer vooruit. De vorderingen gingen zelfs zo snel dat ik afgelopen maandag weer naar mijn eigen huis ben verhuisd en gister weer op kantoor aan het werk ben gegaan.
Hoewel het wel een beetje stil was de eerste avonden, is het ook wel weer heel lekker om thuis om te spanen. ’s Avonds weer met de kat op schoot in de bank hangen en lekker in mijn eigen grote bed slapen.
Het lopen gaat ondertussen telkens iets vloeiender en met minder pijn. In mijn gips zit meer ruimte, wat moet betekenen dat de zwelling ook behoorlijk is afgezakt. Zo nu en dan leg ik het been nog omhoog om het vervelende drukkende gevoel van de enkel te halen, maar ook dat steeds minder vaak.
En daarom durfde ik het gister weer aan om op de fiets te stappen. Het is een (lage) fiets die ik tijdelijk van mijn moeder leen, maar ik kom er goed op weg. Zo kwam het dat ik gister zomaar weer bijna een uur onderweg was op de fiets. Lekker in de buitenlucht en ik kom weer een behoorlijk afstandje weg.
Kortom: het vordert! Het gaat allemaal weer de goede kant op. Eigenlijk allemaal veel sneller dan ik had verwacht en (misschien wel) durven hopen. Als ik niet gek ga doen, dan zit ik in no-time weer op de (race)fiets…