Mijn ogen trek ik op en ik kijk op mijn horloge. Het is net voor 9 uur. Even nadenken, ja, het is zaterdagmorgen. De zon schijnt en er staat een briesje. Ik draai me om en een stekende pijn schiet door mijn linker enkel. Oh ja, beetje voorzichtig draaien inderdaad.
Ik kijk opnieuw op het horloge, nu is het 9 uur exact. Normaal gesproken zou ik op dit moment mijn fietskleding aan hebben en mijn bidons vullen om op de racefiets te plaatsen. Om ongeveer 10 over 9 zou ik op de fiets stappen en in de richting van The Sportsclub fietsen voor een ronde samen met mijn team.
Maar nee, helaas…
Ik moet eraan wennen, aan het stil zitten. Het is eigenlijk helemaal niks voor mij, ik ben het liefste lekker actief bezig met zulke mooie dagen. Door de week overdag eerst werken, dan snel naar huis, eten klaar maken, eten, omkleden en op de racefiets weg. Of op de mountainbike. Of gewoon voor een lange wandeling. In het weekend huishouden, lekker fietsen of wandelen, of beide, beetje aan de opleiding werken, naar vrienden, naar familie, etc.
Het kan niet, ik ben nu een persoon met een beperking (lees: gebroken enkel), ik moet rust houden. Ik vind het moeilijk, maar langzaam maar zeker lukt het me om me over te geven…
Rust.
Rust nemen.
En rust houden.