De pijn schiet met volle kracht door mijn linkerbeen heen. Mijn enkel! Dit voelt niet goed en gedwongen sta ik nu stil bij Lauwersoog. Mijn wielrennersbrein controleert gelijk het voorwiel van mijn racefiets. Ik moet met het schoenplaatje tussen de spaken terecht zijn gekomen, waardoor mijn linkervoet hardhandig is dubbelgeklapt. Een korte inspectie leert dat het voorwiel nog in tact lijkt. Gelukkig, in ieder geval geen materiële schade.
Op mijn pijnlijke voet/been steunend haal ik mijn rechterbeen over het frame van de racefiets heen en leg de fiets voorzichtig in de berm naast het fietspad. De fiets is gelukkig nog heel maar mijn linkerenkel doet inmiddels dusdanig veel pijn dat ik er niet meer op kan staan.
Ik ga zitten, doe mijn linkerschoen en sok uit en zie een grote verdikking rond mijn linkerenkel. Dikke shit! De bidon met water pluk ik uit de houder in de racefiets en ik begin met koelen.
Redelijk hulpeloos, met een van pijn vertrokken gezicht en (toch wel) kermend lig ik aan de rand van het fietspad. Het duurt nog wel een poosje voordat twee wielrenners die even verderop staan me te hulp schieten. Maar als ze me dan helpen, dan gaat het ook goed. De enkel wordt gekoeld, de restauranthouder van het naburige restaurant wordt erbij gehaald, ik krijg twee stoelen, koffie, koud water en een ijspack. Ondertussen heb ik zelf ook al de nodige belletjes gedaan en ik kan nu rustig op mijn ’taxi’ wachten.
Uiteindelijk komt op de spoedeisende hulp van Nij Smellinghe het verdict; een fractuur (scheur) in het enkelbot van mijn linker enkel, op de plaats waar het kuitbeen erop aansluit. Met gips, medicatie en stevig balend vertrek ik uit het ziekenhuis. Heb ik dat weer! Een paar weken niet fietsen 🙁
Een paar foto’s vind je in het foto-album van deze site.