Ik kijk naar de renners tegenover me. Het is een klein ploegje, een derde van de ploeg is vandaag niet bij. Raar, nu ik hier zit voel ik geen spanning meer. De muziek zet ik even lager en ik geef instructies aan de renners, met een korte uitleg waarom we het gaan doen. De muziek weer harder en de renners spannen zich in.
Hoe anders voelde ik me eerder vanochtend. Rond half 8 werd ik wakker met Omrop Fryslân op de radio. Wat lag het bed nog lekker! Toen kwam het nieuws en het weer van 8 uur. “Code Oranje, veel gladheid, veel ongelukken” was het nieuws kort samengevat. Ineens ben ik klaarwakker; SHIT! Dit betekent dat de buitentraining niet door kan gaan en we binnen moeten trainen.
Ik sprint naar de pc en stuur een mail om de renners hiervan op de hoogte te brengen. Ik moet nog een indoor wielrentraining in elkaar zetten, schreeuwt het in mijn hoofd. Hoge druk ervaar ik plotseling, want vanaf dat moment heb ik nog maar net meer dan drie kwartier om dat voor elkaar te krijgen. Spanning! Stress! Maar, zoals op het werk ook nogal eens blijkt; als het er echt op aan komt, dan werk ik het meest efficiënt en doelgericht. Om 9 uur is de indoor training in elkaar gezet en kan ik aan mijn ontbijt beginnen. Net voor half 10 arriveer ik bij The Sportsclub.
En nu heb ik mijn debuut als indoorwielrentrainer. De hele training door geef ik instructies, leg ik uit, hits ik de renners op om het maximale eruit te halen en probeer ik het mezelf op de fiets ook nog zwaar te maken. Dit laatste lukt niet zo goed, omdat ik vooral heel druk ben met de andere dingen. Dat is het voordeel van een buitentraining, dan MOET je als trainer wèl met de rest mee, anders lig je achter.
Na de training krijg ik een applaus en complimenten. Het laatste stukje spanning is nu helemaal weg. Ik voel me goed, dit ging best heel lekker en ik vond het bovendien leuk om te doen. Maar toch hoop ik volgende week op een buitentraining!