Het is altijd een beetje lastig wanneer je alleen naar iemands verjaardag gaat en je kent er verder niemand. Je voelt je een beetje opgelaten en vraagt je van tevoren af wat je gaat doen, wat je gaat zeggen en wie je denkt dat aanwezig zijn. Tenminste… ik heb dat wel!
En wanneer je dan gearriveerd bent, dan komt het volgende lastige moment. Ga je iedereen persoonlijk de hand schudden, of groet je de groep massaal in één keer? Ik ben zelf meer het type van in één keer iedereen groeten, dan ben je er maar van af.
Vervolgens ga je een plaats zoeken. Je kijkt even snel, inventariseert een mogelijk interessante gesprekspartner en kijkt of er een plaats vrij is. Een beetje mensenkennis is van belang; soms zit je naast mensen die alleen maar over al hun kwaaltjes kunnen praten, dan heb je mis gegokt. In dat geval moet je op een onopvallende manier zien dat je een andere plaats of gesprekspartner vindt, nog best lastig.
Anders is het wanneer je een goede gesprekspartner treft, daar kun je dan een hele poos mee praten. Het ingewikkelde daarvan is dat je maar een beperkt aantal mensen spreekt. Ook dan is op een vriendelijke manier afbreken van een gesprek een hele kunst.
Het zal je niet verbazen, maar over het algemeen kan ik het goed pratend houden. Zo komt het daarom ook vaak voor dat ik een hele leuke verjaardagsvisite heb en na de verjaardagsvisite het gevoel heb dat ik veel nieuwe en goede kennissen erbij heb. Het was weer eens gezellig!