De telefoon gaat, maar ik hoor ‘m amper. Het volume heb ik gister wat zachter gezet, waardoor ik bijna het telefoontje mis! Niet dat alle telefoontjes even belangrijk zijn, maar op dit telefoontje zat ik min of meer al te wachten. Het is T. Het kan eigenlijk maar één ding betekenen wanneer T. belt; er is hulp nodig. Hulp met de pc wel te verstaan.
Goed gegokt!
Het doel van T. is om een zip-bestand met foto’s te versturen via wetransfer.com. Gister, terwijl ik de uitleg gaf, voelde ik al min of meer aankomen dat mijn hulp misschien toch wel nodig is.
Helpdesken via de telefoon is trouwens wel een vak apart. Gelukkig ken ik het Ubuntu-besturingssysteem (T. heeft dit ook) al aardig goed. Terwijl ik aan de telefoon hang en mijn uitleg geef, zie ik voor me wat T. moet zien. En anders is het met logisch nadenken ook nog wel te doen.
“Wat handig dat jij dat allemaal zo kan doen”, krijg ik te horen. Tja, mja; “Dat is gewoon een kwestie van ‘doen, doen, doen'”, antwoord ik terug. “Bovendien ben ik al sinds 1996 bezig met computers en het heeft me altijd geboeid, dan leer je ’t ook wel.”
Ondertussen hebben we de grootste lol. T. vertelt over de dingen die allemaal niet goed zijn gegaan voordat T. besloot te bellen. Ik mag niet in details treden, maar het is echt lachwekkend voor een nerd als ik. Zo is helpdesken ook nog een grappige aangelegenheid.