De prei moet het ontgelden, van finesse is geen sprake; de schijfjes worden grof. Vervolgens zijn de rode en gele paprika de klos; in tegenstelling tot de prei worden die stukjes heel fijn. Met een groot mes hak ik op de groente in. De adrenaline stroomt door mijn bloed, ik ben nog steeds woedend. En samen met het mes in mijn hand geen goede combinatie; ik mis een vinger op een haartje na.
Mijn woede is niet ongegrond. Ik had namelijk in Burgum bijna een suïcidale fietser op mijn motorkap, het scheelde misschien 30 cm. Zijn geluk was dat ik mijn ogen WEL open had en op tijd zag dat meneer wel degelijk door rood ging fietsen. Mijn licht was al lang en breed heel erg groen.
Ik heb hem er daarna dringend op gewezen dat hij, wanneer hij toch niet zo veel waarde aan zijn leven hechte, maar beter een andere manier kon hanteren. Nee niet bepaald vriendelijk, niet netjes en zeker niet vrouwelijk, maar ik was dan ook hevig geschrokken.
D(oor r)oodrijders zijn egoïsten, die denken niet aan de gevolgen voor anderen. Zij zijn na een aanrijding toch niet meer in het land der levenden. Zij zien niet het schuldgevoel van degenen die hen hebben aangereden. Zij wilden alleen maar zo snel mogelijk oversteken, wat kan hen die ander schelen?! BAH!